قرص ارگوتامین سی چیست؟

قرص ارگوتامین سی (Ergotamine) برای رفع سردردهای میگرنی تحت نظر پزشک مصرف می‌شود. سرگیجه،سردرد و تهوع برخی از عوارض مصرف ارگوتامین سی می‌باشد.

قرص ارگوتامین سی چیست؟

کاربرد اصلی قرص ارگوتامین سی (Ergotamine) درمان سردردهای عروقی مانند میگرن و خونریزی رحمی بعد از زایمان و سقط است و گاه در درمان افت فشار خون در حالت ایستاده هم استفاده می‌شود. دفع این دارو کلیوی بوده و کمتر از ۱۰٪ آن بصورت تغییر نیافته و بقیه به صورت متابولیت دفع می‌شود.

مقدار و نحوه مصرف

• بزرگسالان: یک یا دو قرص (یک یا دو میلی‌گرم) در شروع حمله مصرف می‌شود و سپس هر ۳۰ دقیقه تا حداکثر ۶ قرص (۶ میلی‌گرم ارگوتامین) مصرف می‌شود. در صورت نیاز به مقدار
  
• اضافی در صورت تحمل مقدار مصرف اولیه ، مقدار شروع در حملات بعدی ممکن است افزایش یابد. حداکثر مقدار شروع سه میلی‌گرم ارگوتامین می‌باشد.

• کودکان: به عنوان کنترل سردرد‌های عروقی، در کودکان ۱۲-۶ سال، ابتدا یک قرص ( یک میلی‌گرم ارگوتامین) مصرف می‌شود. مقدار مصرف را می‌توان برای یک یا دو نوبت دیگر تکرار نمود.

توجه: در صورت بروز حساسیت مفرط، علائم و نشانه‌های اختلال در گردش خون، ‌سردردهای شدید، ‌یا بدتر شدن میگرن، باید مصرف دارو قطع گردد.

نکاتی که در رابطه با مصرف این دارو باید بدانید

1. مصرف این دارو در زنان باردار اکیدا ممنوع است و جزء گروه X طبقه بندی می‌شود و ممکن است باعث مرگ یا نقص عضو جنین گردد.
2. مصرف دارو با شروع اولین علائم میگرنی بیشترین اثر را دارد.
3. این دارو نباید بیش از مقدار توصیه شده مصرف شود.
4. از قرار گرفتن در محیط خیلی سرد به مدت طولانی خودداری کنید، زیرا ممکن است عوارض جانبی دارو را افزایش دهد.
5. بی‌ضرری و اثربخشی مصرف ارگوتامین در کودکان ثابت نشده است. از این رو، این دارو در کودکان باید با احتیاط تجویز شود. 
6. مصرف این دارو در بیماران سالخورده باید با احتیاط همراه باشد. 
7. در صورتی که مصرف مقادیر معمول سبب رفع سردرد نشود باید به پزشک مراجعه شود.
8. در صورت بروز عفونت یا هرگونه بیماری، فورا به پزشک اطلاع دهید، زیرا ممکن است حساسیت به اثرات دارو را افزایش دهند. 
9. دارو را بیش از مقدار تجویز شده مصرف نکنید. 
10. دارو باید در یک ظرف مقاوم به نور نگهداری شود.
11. توصیه‌ها ومراقبت‌های پرستاری
12. به بیمار توصیه می‌شود پس از مصرف دارو به مدت ۲-۱ ساعت در اتاق تاریک استراحت نماید.

• برای تعیین امکان ارتباط بین بعضی از غذاها و شروع سردرد، سابقه رژیم غذایی بیمار معلوم گردد.

• این دارو در صورت آنژیوپلاستی، جراحی عروق بویژه شریان و زیادی شدید و غیر قابل کنترل فشار خون نباید مصرف شود.

کپسول نوافن و عوارض جانبی

موارد مصرف

این دارو ترکیبی از استامینوفن، ایبوپروفن و کافئین می باشد. این دارو در درمان دردهای خفیف تا متوسط ناشی از سردرد(عصبی و میگرنی)، دندان درد، دردهای عصبی- ماهیچه ای، دردهای مفصلی و دیس منوره کاربرد دارد.

مکانیسم اثر

کافئین محرک خفیف دستگاه عصبی مرکزی است و عروق خونی مغز را منقبض میکند و این اثر ممکن است به رفع سردرد کمک نماید. اثرات ضد درد و ضد تب این دارو نیز مربوط به استامینوفن و ایبوپروفن می باشد.

فارماکوکینتیک

کافئین بخوبی از دستگاه گوارش جذب می شود و نیمه عمر آن ۴-۳ ساعت است. اتصال آن به پروتئین های پلاسما کم است و متابولیسم آن عمدتا کبدی است. استامینوفن و ایبوپروفن نیز بخوبی از دستگاه گوارش جذب می شوند و متابولیسم هر دو کبدی است. استامینوفن به مقدار ناچیز و ایبوپروفن ۹۹ درصد به پروتئین پلاسما پیوند می یابد.

منع مصرف

در صورت سابقه وجود آلرژیک شدید از قبیل آنافیلاکسی یا آنژیوادم ناشی از داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی منع مصرف دارد.

عوارض جانبی

بثورات پوستی، درماتیت آلرژیک، اختلالات خونی، پانکراتیت حاد از عوارض مصرف طولانی مدت استامینوفن است. تهوع، اسهال و گاهی خونریزی و زخم ممکن است در اثر مصرف ایبوپروفن ایجاد شود.

تداخلات دارویی

▪ مصرف ایبوپروفن با مهار کننده های آنزیم آنژیوتانسین سبب معکوس شدن اثر ضد فشارخون آنها شود و نارسائی کلیوی و افزایش پتاسیم خون را ایجاد کند.

▪ سیکلوسپورین، لیتیم، متوترکسات، تریامترن، آسپرین و والپروئیک اسید با ایبوپروفن موجود در این دارو تداخل دارد.

▪ داروهایی که آنزیم های کبدی را فعال تر میکنند تاثیر استامینوفن را کمتر میکنند. بعنوان مثال: کاربامازپین (تگرتول)، ایزونیازید، باربیتورات ها مانند فنوباربیتول، ریفامپین.

▪ داروی کلستیرامین موجب کاهش جذب استامینوفن از روده شده و بنابراین استامینوفن باید یک ساعت قبل و یا ۴-۳ ساعت بعد از مصرف کلستیرامین استفاده شود.

▪ وارفارین: مصرف استامینوفن با دوز بیش از ۲ گرم در روز میتواند اثر رقیق کنندگی خون وارفارین را افزایش دهد.

▪ خطر خونریزی ناشی از مصرف داروهای ضد انعقادخوراکی در حین درمان با این دارو تشدید می گردد.

▪ مصرف همزمان این دارو با آنتی بیوتیک ها، کورتیکواستروئیدها و NSAIDs احتمال بروز عوارض گوارشی را تشدید میکند.

▪ پیرو مصرف همزمان این دارو با فوروزماید، آمینوگلیکوزیدها، سیس پلاتین، کاپرومایسین، اریترومایسین، ونکومایسین احتمال تشدید اتوتوکسیتی وجود دارد و از این نظر باید بیمار را چک کرد.

▪ کافئین تحت متابولیسم گسترده سیتوکروم میکروزومال ۴۵۰p و ایزوآنزیم C2P1A2 قرار می گیرد و با داروها و موادی که کلیرانس متابولیک آن را تحت تأثیر قرار می دهند، تداخل دارویی دارد.

هشدار ها

▪ استفاده بیش از حد این دارو ممکن است خطر نکروز کبدی را افزایش دهد.

▪ استامینوفن در موارد زیر باید با احتیاط مصرف شود:

الکلیسم فعال، بیماری کبدی و هپاتیت ویروسی.

توصیه های دارویی

▪ در صورت بروز هرگونه اختلال در بینائی باید با پزشک مشورت شود.

▪ به دلیل احتمال بروز آسیب کبدی یا کلیوی، نباید این دارو بیش از مقدار توصیه شده مصرف شود.

Migraine

تشخیص

اگر میگرن یا سابقه خانوادگی میگرن دارید، یک پزشک که در درمان سردرد (متخصص مغز و اعصاب) آموزش دیده است، به احتمال زیاد میگرن را براساس سابقه پزشکی، علائم و معاینه فیزیکی و عصبی تشخیص می دهد.

پزشک شما همچنین ممکن است تست های بیشتری را برای رد کردن سایر علل احتمالی درد تان توصیه کند، اگر وضعیت شما غیرعادی، پیچیده یا ناگهانی شدید باشد.

• آزمایش خون پزشک شما ممکن است این دستورالعمل ها را برای آزمایش مشکلات رگ های خونی، عفونت های نخاعی یا مغز و سموم در سیستم شما آزمایش کند.

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). یک MRI از میدان مغناطیسی قوی و امواج رادیویی برای تولید تصاویر دقیق مغز و رگ های خونی استفاده می کند.

• اسکن های MRI به پزشکان کمک می کند تا تومورها، سکته مغزی، خونریزی مغزی، عفونت ها و سایر شرایط مغز و عصبی (عصبی) را تشخیص دهند.

• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. یک سی تی اسکن از یک سری اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر دقیق مقطعی از مغز استفاده می کند. این کمک می کند تا پزشکان تشخیص تومور، عفونت، آسیب مغزی، خونریزی مغز و سایر مشکلات پزشکی ممکن است باعث ایجاد سردرد شوند.

• شیر ستون فقرات (puncture کمری). پزشک شما ممکن است یک ضربه نخاعی (پانکسیون کمری) را توصیه کند اگر او مشکوک به عفونت، خونریزی در مغز و یا یک وضعیت دیگر زمینه باشد.

رفتار

درمان های میگرنی می تواند به توقف علائم و جلوگیری از حملات آینده کمک کند.

بسیاری از داروها برای درمان میگرن طراحی شده اند. بعضی از داروها اغلب برای درمان بیماریهای دیگر نیز ممکن است به کاهش یا پیشگیری از میگرن کمک کنند. داروهای مورد استفاده برای مبارزه با میگرن به دو دسته گسترده تقسیم می شوند:

• داروهای کاهش دهنده درد. همچنین به عنوان درمان حاد و یا بیهوشی شناخته شده است، این نوع داروها در طی حملات میگرنی گرفته شده و برای جلوگیری از علائم طراحی شده اند.

• داروهای پیشگیرانه این نوع داروها به طور منظم، اغلب به صورت روزانه مصرف می شوند تا شدت یا فراوانی میگرن را کاهش دهند.

استراتژی درمان شما بستگی به فراوانی و شدت سردرد شما، درجه ناتوانی درد و دلایل سردرد شما و دیگر شرایط پزشکی شما دارد.

برخی از داروها در صورت بارداری یا شیردهی توصیه نمی شود. بعضی از داروها به بچه ها داده نمی شود. دکتر شما می تواند برای پیدا کردن داروهای مناسب برای شما کمک کند.

داروهای کاهش دهنده درد

به محض اینکه علائم یا نشانه های میگرن را برای بهترین نتایج به دست آوردید، داروهای کمخونی درد را مصرف کنید. این ممکن است به شما کمک کند که بعد از مصرف آنها در یک اتاق تاریک بمانید یا بخوابید. داروها عبارتند از:

• مسکن ها. آسپرین یا ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، و غیره) ممکن است برای از بین بردن میگرن های خفیف مفید باشد.

• استامینوفن (Tylenol، دیگران) همچنین ممکن است در بعضی از افراد برای از بین بردن میگرن های خفیف مفید باشد.
• 
  
• داروهایی که به طور خاص برای میگرن عرضه می شوند، مانند ترکیبی از استامینوفن، آسپیرین و کافئین (میگرن اکسیسترین)، همچنین ممکن است درد میگرن متوسط ​​را کاهش دهد. آنها تنها برای میگرن های شدید موثر نیستند.
• 
  
• اگر بیش از حد اغلب یا طولانی مدت مصرف شود، این داروها می تواند منجر به زخم، خونریزی های دستگاه گوارش و سردرد بیش از حد دارو شود.
• 
  
• درد داروی تجویز شده اندومتاسین ممکن است در جلوگیری از میگرن کمک کند و در صورتی که شما تهوع دارید مفید باشد.
• 
  
• ترتیبات این داروها اغلب در درمان میگرن استفاده می شود. Triptans رگ های خونی را تسریع کرده و مسیرهای درد را در مغز متوقف می کنند.
• 
  
• Triptans به طور موثر از درد و سایر نشانه هایی که با میگرن مرتبط هستند را از بین می برد. آنها در قرص، اسپری بینی و فرم تزریق موجود هستند.
• 
  
• داروهای Triptan شامل سوماتریپتان (Imitrex)، رویزاتریپتان (ماکسالت)، آلموتریپتان (Axert)، ناراتریپتان (Amerge)، زولیمیترپانت (Zomig)، فووواتریپتان (Frova) و الکتروتریپتین (Relpax) هستند.
• 
  
• عوارض جانبی triptans شامل واکنش در محل تزریق، حالت تهوع، سرگیجه، خواب آلودگی و ضعف عضلانی است. آنها برای افراد مبتلا به سکته مغزی و حملات قلبی توصیه نمی شود.
• 
  
• ترکیبی از قرص های ترکیبی Sumatriptan و ناپروکسن سدیم (Treximet) در کاهش علائم میگرن موثرتر از داروهای دیگر است.
• 
  
• ارگوت داروهای ترکیبی ارگوتامین و کافئین (Migergot، Cafergot) کمتر از پروتئین ها موثر هستند. Ergots در افرادی که درد بیش از 48 ساعت طول می کشد بیشتر موثر است. Ergots هنگامی که به زودی پس از شروع علائم میگرن، موثر هستند.
• 
  
• ارگوتامین ممکن است تهوع و استفراغ مربوط به میگرن را بدتر کند و همچنین ممکن است منجر به سردرد بیش از حد دارو شود.
• 
  
• Dihydroergotamine یک مشتق قارچ است که مؤثرتر است و اثرات جانبی کمتر از ergotamine دارد. این نیز احتمالا منجر به سردرد بیش از حد دارو می شود. این یک اسپری بینی و در قالب تزریق است

• 
  
• داروهای ضد تهوع داروهای تهوع معمولا با داروهای دیگر ترکیب می شوند. داروهایی که اغلب تجویز شده اند عبارتند از: کلرپرمازین، متکللوپرامید (رجلان) یا پروکلروپرازین (Compro).

• داروهای ضد افسردگی. داروهای ضد افسردگی حاوی مواد مخدر، به ویژه کدئین، گاهی برای درمان درد میگرن برای افرادی که نمی توانند سه گانه یا چرک را مصرف کنند، استفاده می شود. مواد مخدر معمولا عادت دارند و معمولا تنها در صورتی استفاده می شود که درمان های دیگری از آنها کمک بگیرند.

• گلوکوکورتیکوئیدها (پردنیزون، دگزامتازون). ممکن است گلوکوکورتیکوئید با سایر داروها برای بهبود تسکین درد استفاده شود. گلوکوکورتیکوئیدها نباید غالبا برای جلوگیری از عوارض جانبی استفاده شوند.

داروهای پیشگیرانه

شما ممکن است یک نامزد برای درمان پیشگیرانه باشد اگر:

• شما یک ماه یک بار حملات چهار و یا چند بار تدریجی داشته اید
• حملات بیش از 12 ساعت گذشته است
• داروهای کمکی به درد کمک نمی کنند
• علائم و نشانه های میگرن شامل یک حنجر طولانی مدت یا بی حسی و ضعف می باشد

داروهای پیشگیرانه می توانند فرکانس، شدت و طول میگرن را کاهش دهند و باعث افزایش اثربخشی داروهای کاهش دهنده علائم در هنگام حملات میگرنی شود. ممکن است چندین هفته طول بکشد تا علائم شما بهبود یابد.

پزشک شما ممکن است داروهای پیشگیرانه روزانه را توصیه کند یا فقط زمانی که یک ماشه قابل پیش بینی مانند قاعدگی در حال نزدیک شدن است.

داروهای پیشگیری کننده همیشه سردرد را به طور کامل متوقف نمی کنند، و برخی از داروها عوارض جانبی جدی را ایجاد می کنند. اگر نتایج خوبی از داروهای پیشگیرانه داشته باشید و میگرن شما به خوبی کنترل می شود، پزشک ممکن است توصیه کند که دارو را از بین ببرد تا ببینید آیا میگرن شما بدون آن می باشد.

داروهای پیشگیری کننده میگرن عبارتند از:

داروهای قلب و عروق مسدود کننده های بتا، که معمولا برای درمان فشار خون بالا و بیماری عروق کرونر استفاده می شوند، می توانند فرکانس و شدت میگرن را کاهش دهند.

پروپرانولول (Inderal LA، Innopran XL، دیگران)، متپرولول تترات (Lopressor) و Timolol (Betimol) برای جلوگیری از میگرن موثرند. دیگر بتا بلوکرها گاهی برای درمان میگرن استفاده می شود. ممکن است علائم بهبودی را چند هفته پس از مصرف این داروها مشاهده نکنید.

اگر شما سن بیش از 60 سال داشته اید، از تنباکو استفاده کنید، یا قلب یا رگ های خونی خاصی داشته باشید، پزشک شما ممکن است نوع دیگری از دارو را توصیه کند.

یکی دیگر از انواع داروهای قلبی عروقی (مسدود کننده کانال های کلسیم) برای درمان فشار خون بالا نیز ممکن است در جلوگیری از میگرن و کاهش علائم مفید باشد. وراپامیل (Calan، Verelan، دیگران) مسدودکننده کانال کلسیم است که ممکن است به جلوگیری از میگرن با اورا کمک کند.

علاوه بر این، مهار کننده آنزیم تبدیل آنژیوتانسین، لسیینوپریل (Zestril) ممکن است در کاهش طول و شدت میگرن مفید باشد.

داروهای ضد افسردگی داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ممکن است در پیشگیری از میگرن موثر باشد حتی در افراد بدون افسردگی.

داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ممکن است فرکانس میگرن را با تأثیر سطح سروتونین و سایر مواد شیمیایی مغز کاهش دهد. آمیتریپتیلین تنها ضد افسردگی سهساله ای است که به طور موثر از میگرن جلوگیری می کند. گاهی اوقات دیگر ضد افسردگی های سه حلقه ای استفاده می شود، زیرا ممکن است عوارض جانبی کمتری نسبت به آمیتریپتیلین داشته باشند.

این داروها می توانند باعث خواب آلودگی، خشکی دهان، یبوست، افزایش وزن و سایر عوارض جانبی شوند.

SSRI ها برای جلوگیری از میگرن موثر نبوده اند. این داروها حتی ممکن است موجب سردرد می شوند.

با این حال، تحقیقات نشان می دهد که یک مهار کننده بازخون سروتونین و نوراپی نفرین، ونلافاکسین (Effexor XR)، ممکن است در جلوگیری از میگرن مفید باشد.

داروهای ضد تشنج بعضی از داروهای ضد تشنج، مانند والپروات (Depacon) و توپیرامات (Topamax)، به نظر می رسد که فراوانی میگرن را کاهش دهند.

با این حال، در دوزهای بالا، این داروهای ضد تشنج ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. والپروات ممکن است موجب تهوع، لرزش، افزایش وزن، ریزش مو و سرگیجه شود. والپروات را در صورت باردار شدن یا بارداری استفاده نکنید.

توپیرامات ممکن است باعث اسهال، حالت تهوع، کاهش وزن، مشکلات حافظه و مشکلات تمرکز شود.

مسکن ها. مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، به ویژه ناپروکسن (Naprosyn)، ممکن است به جلوگیری از میگرن و کاهش علائم کمک کند.

OnabotulinumtoxinA (بوتاکس). OnabotulinumtoxinA، که توسط پزشک شما در طی یک مراسم اداری تجویز می شود، نشان داده شده است که در درمان میگرن های مزمن در بزرگسالان مفید است.

در طی این روش، onabotulinumtoxinA به عضلات پیشانی و گردن تزریق می شود. هنگامی که این موثر باشد، معمولا درمان باید هر 12 هفته تکرار شود.

Erenumab-aooe (Aimovig). این مواد مخدر تزریقی یک بار در ماه، اولین بار در دسته جدیدی از داروها است. Erenumab-aooe فعالیت مولکولی را که نقش مهمی در نقش میگرن دارد را مهار می کند.